Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Γώγου - "εδώ η ζωή μας ταύρος με καρφωμένα χιλιάδες φασιστικά μαχαιράκια"



8

Σάπια. /Σάπια θέματα/ μουχλιασμένοι τόμοι ύπουλες βιβλιοθήκες
λέξεις τσανακογλύφτες λέξεις δούλες / στημένες μηχανές
λέξεις κομπίνες
εδώ η ζωή μας ταύρος με καρφωμένα χιλιάδες
φασιστικά μαχαιράκια
ξερνάει μαύρα τα αίματα μας
και σεις ζωγραφίζετε νεκρές φύσεις
σε κλιμακτήριες εκδόσεις να κονομάει ο ΕΟΤ.
Κόμματα – σημεία στίξης
οικολογία – αρχαίοι πρόδρομοι μας δείχνουν δρόμους
μονάχα με την όπισθεν
παραχωμένοι σε βαθιούς λάκκους οι καλοί
δημόσια έργα και τζίφρες επιφανών
περνάνε άσφαλτο πάνω τους
ένα μεγάλο στρογγυλό κουτί σαν κάλπη η γη
να ρίχνουμε την ψήφο μας
ό,τι χρώμα και να παίρνει η σαλαμάντρα
δεξιά είναι
Κάτι ψόφιες γαζίες αναλάβανε την άνοιξη
οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω
είναι για να βγάζουνε κλαριά
άμα δε βγάζουνε
είναι παλούκια καυσόξυλα
οδοφράγματα Μπροστά Μπροστά κι άλλο!
τόσο θέλει
απ’ την υποταγή στην εξέγερση
απ’ το όλοι ή κανένας
απ’ το όλα ή τίποτα
και μείς / μας μπάζουνε απ’ την είσοδο υπηρεσίας
στο πόδι τρώμε τ’ αποφάγια τους
παλιομοδίτικο φουλάρι φοράμε στο λαιμό μας
την ψόφια γάτα του πολιτισμού
τώρα δεν είμαι μονάχη μου πια
έχω έπιασα επαφή
δε φοβάμαι κανένανε
καμώνομαι πως ζω αυτή τη ζωή κι ετοιμάζω την άλλη
μέρα ντάλα μεσημέρι θ’ αρπάξω πινέλα και κουβά
θα σηκώσουμε τα πλακόστρωτα
θα κάνω μια μεγάλη βροχή με προκηρύξεις
συνθήματα προτροπής
σφαίρες – λέξεις στο χαρτί
γράμματα με πέτσες κι αίμα
η ποίησή μας ψυχοσωματική –
κανένας σας πια δε μπορεί να μας χωρίσει
και τη ζωή μου
κι όποιος κοτάει ας κάνει προς τα δω χειροβομβίδα
με τραβηγμένη περόνη.

"Ιδιώνυμο" 1980


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Το κατάλαβες ανόητε νοικοκυραίε;



Το κατάλαβες ανόητε νοικοκυραίε; Σήμερα που ξύπνησες στο νοικοκυρεμένο σου σπίτι, θυμήθηκες να ξεπλύνεις τα αίματα απ’ τα χέρια σου; Τα αίματα ενός παιδιού γύρω στα 30 που το έλεγαν Παύλο Φύσσα; Τα αίματα ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό σου, να το 'χει το όνομά σου. Τα αίματα μιας κοινωνίας που άνοιξε διάπλατα τις πύλες της στον φασισμό και τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον εκπροσωπούν.

Το κατάλαβες ηλίθιε τιμωρέ του σάπιου πολιτικού συστήματος; Ο πέλεκυς της τιμωρίας που θεώρησες ότι έριξες στην κάλπη, πέφτει τώρα πάνω στον αυχένα σου κι έχει το πρόσωπο του φόβου και της σιωπής. Βέβαια! Τι πιο εύκολο από το να τιμωρήσεις τους κλέφτες που τα έφαγαν, αναθέτοντας σε μία συμμορία τη βρώμικη δουλειά και καθήμενος εσύ με σταυρωμένα χέρια. Βρέθηκε ο ένοχος, βρέθηκε κι ο «τίμιος», μπουκωμένος στεροειδή, τιμωρός του, κι εσύ ησύχασες, λυτρώθηκες κι άραξες να δεις στην τηλεόραση το δράμα να ξεδιπλώνεται. Μόνο που ξέχασες πολίτη – τιμωρέ της πλάκας, πως η συμμορία κάθε άλλο παρά να τιμωρήσει το σύστημα επιδιώκει. Η συμμορία θα βρίσκεται στην πόρτα σου σε χρόνο μηδέν, να σου ζητά τον λόγο για κάθε τι διαφορετικό που σε ορίζει.

Το κατάλαβες γελοίε Ελληνάρα; Εσύ που επέλεξες στα εύκολα τους εχθρούς σου, τους ενόχους, τους βάρβαρους, τους ξένους που σου κλέβουν τις δουλειές. Εσύ που κρυφογέλασες σαν άκουσες για μία Μανωλάδα, για ένα Πέραμα και για πολλά ακόμη σκοτεινά κι ανήκουστα «τυχαία» περιστατικά που νόμιζες πως δεν σε αγγίζουν εσένα τον αγνό Έλληνα.

Κι όμως… Το κτήνος που έθρεψες αθώε νοικοκυραίε, δεν θα χορτάσει με το αίμα των απίστων και των αλλοδαπών. Πολύ σύντομα θα ξερογλειφτεί και για το αίμα οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί, να διαφωνήσει, να μιλήσει, να τραγουδήσει… Πολύ σύντομα θα μυρίσει και το δικό σου αίμα.


Ιάσονας Κάντας

ΈΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ μη το γελάς μωρό μου...





Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν κοπάζει ο θόρυβος - Τίτος Πατρίκιος




Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.
Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει
να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος
για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω
πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.
Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία, συγχωρήστε μου,
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός
με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο,
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ ν’ αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρήστε με, μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω,
πρέπει να μου δοθεί μονάχη.