Κοιτάζομαι προσεκτικά στον καθρέφτη.
Ένα
μεταλλικό πολύχρωμο ελατήριο
στη
θέση της γλώσσας
μπαινοβγαίνει
ρυθμικά μέσα-έξω στο στόμα μου.
Όσο
το παρατηρώ τόσο ομορφότερο μου φαίνεται
διαλύοντας
και τις τελευταίες υποψίες μου.
Θεέ
μου εκείνο το σαρκώδες τερατούργημα που μου χάρισες
ναι
και καλά γλώσσα
το
ξεφορτώθηκα.
Όταν
δεν το χρειάζεται κανείς καλύτερα να το κόβει.
Στην
αρχή σου φαίνεται άβολο
αλλ’
όμως σαν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη
χίλιες
φορές πιο όμορφος πιο ελαφρύς
αποζημιώνεσαι
για τα καλά.
Περνάω
όλες σχεδόν τις ελεύθερες ώρες μου μπροστά στον
καθρέφτη.
Κοιτάζοντας
κάθε καινούργιο μου εξάρτημα
το
διασκεδάζω μέχρι να εξαντληθώ πραγματικά.
Τα
μάτια μου αναβοσβήνουν χρώματα
με
τα πρωτότυπα εσωτερικά τους φωτοκύτταρα.
Δεν
δακρύζουν πια
έχε
γεια αποκρουστικό πρώην βάσανο.
Με
τους ακουστικούς ηλεκτρονικούς ρυθμιστές μου
τ’
απογεύματα
ανεβάζω
την ένταση όλων αυτών των χαρούμενων ήχων
που
στέλνουν στ’ αυτιά μου
οι
γλυκόγκριζοι καμπούρηδες απ’ το δρόμο
καθώς
βολτάρουν με τ’ ανοξείδωτα κουρδιστά ποδαράκια
τους
ανοιγοκλείνοντας
μαγνητικά βλέφαρα
τιτιβίζοντας
σα σεληνιακά πτηνά με τα γλωσσικά τους
ελατήρια.
Δεν
μπορώ να το κρύψω.
Νιώθω
την τέλεια έξαψη του να μη μπορώ να ‘μια πια
δυστυχισμένος.
Ζω
σε μια γλυκιά πατρίδα.
Ζω
στην Αυτοκρατορία των Ανάπηρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου