Δέξου
το φιλί αυτό στο μέτωπο!
Και,
φεύγοντας μακριά σου τώρα,
Έτσι
άφησέ με να ομολογήσω-
Ότι
δεν έχεις άδικο, εσύ που θεωρείς
Ότι
οι μέρες μου υπήρξαν ένα όνειρο:
Κι
όμως κι αν η ελπίδα έχει πετάξει μακριά
Σε
μια νύκτα, ή σε μια μέρα,
Μέσα
σε μια οπτασία, ή σε καμιά
Είναι
ως εκ τούτου λιγότερο χαμένη;
Όλα
όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Δεν
είναι παρά ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο.
Στέκομαι
μεσ' το βρυχηθμό
Μιας
κυματοδαρμένης ακτής,
Και
μεσ' το χέρι μου κρατώ
Κόκκους
απ’ τη χρυσαφένια άμμο-
Πόσο
λίγοι! Κι όμως πώς γλιστρούν
Μεσ’
απ’ τα δάκτυλα μου προς την άβυσσο,
Ενώ
θρηνώ- ενώ θρηνώ!
Ω
Θεέ! Δεν μπορώ να τους συγκρατήσω
Με
μια πιο σφιχτή λαβή;
Ω
Θεέ! Δεν μπορώ να γλιτώσω
Μονάχα
έναν απ’ το ανηλεές κύμα;
Είναι
όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
μόνο
ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου