Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Στους Μεταγενέστερους - Μπέρτολτ Μπρεχτ



Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας.
Εκείνος που γελάει
δεν έχει μάθει ακόμα τις τρομερές ειδήσεις.

Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
είν' έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!
Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο
ξέκοψε πια ολότελα απ' τους φίλους του
πού βρίσκονται σ' ανάγκη.

Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ' ό,τι κάνω,
τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω.
Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση.
(Λίγο η τύχη να μ' αφήσει, χάθηκα.)

Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πώς να φάω και να πιω,
όταν το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο,
όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.

Θα 'θελα ακόμα να 'μουνα σοφός.
Τ' αρχαία βιβλία λένε τι είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ' τις επίγειες συγκρούσεις
και δίχως φόβο τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία.
Στο κακό ν' ανταποδίνεις το καλό.
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα.

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
όταν εκεί, βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
και ξεσηκώθηκα μαζί τους.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ, πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Στον καιρό μου, οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ' το χέρι μου. Όμως, αν δεν υπήρχα
οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες.
Ο στόχος βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
ήταν σχεδόν απρόσιτος.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Εσείς, που θ' αναδυθείτε μέσ' απ' τον κατακλυσμό
που εμάς μας έπνιξε,
όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
και τα μαύρα χρόνια που εσείς γλυτώσατε.

Εμείς περνάγαμε,
αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κι η οργή ενάντια στην αδικία
βραχνιάζει τη φωνή.

Αλίμονο, εμείς που θέλαμε
να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
δεν καταφέρναμε να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
να μας θυμάστε
με κάποιαν επιείκεια.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Κράτα την εικόνα...


Κράτα την εικόνα ενός παιδιού θλιμμένου,
που κοιτάει την μάνα του στα μάτια.
Θα 'χεις την αίσθηση του κόσμου αυτού του γαμημένου
και ένα λόγο να αστράψουν τα μασάτια.

Κράτα τη φάτσα κάθε πολιτικάντη και παππά
που 'χει του ασπάλακα την όψη.
Κάθε φασίστα, πατριώτη και γαμωμανά,
να βλέπεις το αίμα στου σπαθιού τη κόψη...



Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

"Πάρτε μας όλους μέσα" Γιώργος Τσίγκος




Kύριε Δικαστά
μην αφήσετε έναν νέο άνθρωπο
να πεθάνει
μέσα στη φυλακή
γιατί αρνήθηκε την στείρα πραγματικότητά σας,
ονειρεύτηκε την ελευθερία.
Πάρτε εμένα,
ένα εξιλαστήριο θύμα δεν θέλετε έτσι κι αλλιώς;

Στα κλουβιά σας κλεισμένοι
τηλεβιώνετε την ενυδριακή ονείρωξη του θερμοκηπίου
παρατηρώντας τον βιασμό της μάνας γης
υποδυόμενοι την ανθρώπινη φιλευσπλαχνία
κροκοδειλίζετε στις εργατικές δολοφονίες
ψηφοθηρίζετε στο μέλλον των παιδιών μας
νομοσχεδιάζετε την δημόσια λογική της μίζας.
Γι αυτό σας λέω κύριε Εισαγγελέα
πάρτε εμένα, πάρτε μας όλους στην κοινωνία φυλακή σας
αυτό δεν ευαγγελίζεστε;
Γι αυτό δεν πατρονάρετε την τραπεζοτοκογλυφία;
την υστερία αγοράς διαμερισματοανθρωποκλουβιών;
τον εθισμό εθνοδιαδικτυακής ψυχοσωματικής βίας;
την παιδοφιλία της χρηματιστηριακής παιδείας;

Πάρτε εμένα κύριε Δικαστά
πάρτε όλους μας μέσα, είμαστε πολλοί
θα χρειαστείτε κι άλλες φυλακές
πιο μεγάλες από τα εμπορικά κέντρα
τις δασωμένες κομματόσκυλες μεζονέτες
έχουμε πολύ μεγάλα όνειρα ελευθερίας
γιατί είμαστε επικίνδυνοι εραστές της ζωής
πυροδοτούμε τις εκρηκτικές καρδιές μας
κάθε μέρα, νύχτα, κάθε στιγμή
στροβιλιζόμαστε στην ηδονή των φλεγόμενων ματιών
που καθρεπτίζονται στις σπασμένες βιτρίνες της υπερμάρκετεπιβίωσης
παρατηρούμενοι από την ανέραστη ψυχορομποτική
καμεροκοινωνία της εκλογοαπατούμενης ηδονοβλεψίας σας.

Γι αυτό σου λεω κυρ Δικαστά μου
πάρε εμένα, πάρε τους φίλους μου
το ανήλικο παιδί μου
είναι επικίνδυνο σου λέω
Αμφισβητεί
Αρνείται
Απειθαρχεί
Έχει οράματα και ιδανικά
Θα μολύνει το γιο σου, τη κόρη σου
Με τον πιο ανελέητο ιό
Καταστροφής προαιώνιου θεοκρατούμενου συστήματος,
έχει παιδικά αγνά αισθήματα
είναι ικανός να σπείρει
σε μια στείρα μπατσοκρατική μήτρα
χιλιάδες οπλισμένους αγκάθινους αγριανθούς
με ελευθερία σκέψης...

Γι αυτό σου λέω κυρ Δικαστά μου
Πάρε μας όλους μέσα
στη ζεστή ιδρυματική προνοιακή ταξική ασφάλειά σου
Στο μεγάλο συρματοπλεγμένο στρατόπεδο
της τσιμεντένιας ανεξαρτοάρχουσας
ηθικοπλαστικής καρδιάς σου.
Κάνε το εθνικό καθήκον σου...
Πάρε μας όλους μέσα
Εψές Μιχάλη, Αλέξη
Σήμερα μας λένε Θοδωρή
Το Αύριο ποτέ δεν σταματά
Κι έχει το όνομα του παιδιού σου
Ποτέ δεν ξέρεις...


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Μη πολιτική στάση - Τίτος Πατρίκιος


Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική
το ξέρω, το ’χω πει τόσες φορές σε τόσους,
ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.
Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων
σου επιτρέπει με τη γεύση, με τη μυρουδιά
να καταλάβεις σε ποιό σημείο βρέθηκες
που σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων
κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις.