Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Πως με κοιτάζει έτσι - Κατερίνα Γώγου


Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μου διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτ...
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

" Απόντες", 1986




Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν...


IV

Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να χουμε μία πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Τάσος Λειβαδίτης
"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας", 1952


Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Persepolis


'Ηθελα να γίνω η δικαιοσύνη, η αγάπη και η οργή του θεού, όλα σε ένα.

--Αύριο θα γίνει διαδήλωση
--Μαμά, μπαμπά! Θέλω να έρθω και γω μαζί σας αύριο!
--Πού?
--Να διαδηλώσω στο δρόμο!
--Είναι πολύ επικίνδυνο. Πυροβολούν ανθρώπους!
--Μα για να πετύχει μια επανάσταση πρέπει να την υποστηρίξει όλος ο λαός.
--Μπορείς να πάρεις μέρος αργότερα.                   
--Ναι! Καλά! Όταν θα χει τελειώσει. Σας  παρακαλώ.
--Στο κρεβάτι σου αμέσως τώρα.
--Μα..

Κάθε βράδυ συζητούσα επί μακρόν με το θεό.
--Θεέ! Μα που είσαι επιτέλους?
Εκείνη, όμως, τη νύχτα δεν ήρθε...


--Εσύ, σταμάτα!
Ήταν το γυναικείο τμήμα των φρουρών της επανάστασης. Η δουλειά τους ήταν να μας επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο.
--Γιατί φοράς παπούτσια πανκ? Δε ντρέπεσαι να φοράς τόσο στενό τζιν? Φόρα σωστά τη μαντίλα σου, πουτανάκι!




--Από τότε που επικράτησε η ισλαμική επανάσταση, δεν έχουμε πια πολιτικούς κρατούμενους!
--Κυρία! Πώς τολμάτε να μας λέτε τέτοια ψέματα?
--Σατράπι! ΑΠΟΒΑΛΛΕΣΑΙ!




--Σήμερα πήγα και βρήκα τη διευθύντρια. Με διαβεβαίωσε ότι δεν σου έκανε αναφορά αυτή τη φορά, αλλά λαμβάνοντας υπ' όψιν το χαρακτήρα σου, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερα να έφευγες από τη χώρα.
--Τι?
                        ...

--Μην ξεχάσεις ποτέ ποια είσαι!
--Όχι, δεν θα το ξεχάσω ποτέ...


Καμιά κραυγή στον κόσμο δεν μπορούσε να απαλύνει τον πόνο και την οργή μου.




Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Σε σκοτεινούς καιρούς - Μπέρτολτ Μπρεχτ


Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.

Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.


Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

(1937)

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Με το ζερβό...


Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα
με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,
ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές
στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.

Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,
όμως μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.
Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο
που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.

Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,
ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.
Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια
γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.

Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη
ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη
που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια
ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.

Είναι όλα εδώ παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,
πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.
Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο
κι έτσι το χώμα που έχεις μπει δεν είναι γόνιμο.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα
να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα,
σου 'πα να με κάνεις δράκο
να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.

Είναι όλα ίδια, μάστρο Μίκη, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι,
ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.
Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα,
ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.

Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,
ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.
Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου,
θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.

Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,
δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.
Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες
από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.

Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,
ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.
Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,
σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.

Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα
κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα
-δήθεν καπάτσα- τη βλέπω, και την είδες από παιδί
ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη…


Με το ζερβό - Active Member


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Μανόλης Αναγνωστάκης - Φοβάμαι


Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.


Νοέμβρης 1983

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Οδηγία στους ανωτέρους - Μπέρτολτ Μπρεχτ


Τη μέρα που ο άγνωστος νεκρός στρατιώτης
με τιμητικές θάφτηκε ομοβροντίες,
την ίδιαν ώρα του καταμεσήμερου,
απ’ το Λονδίνο κι ως τη Σιγγαπούρη,
ανάμεσα δώδεκα και δύο και δώδεκα και τέσσερα,
για δύο λεπτά ολόκληρα, κάθε δουλειά σταμάτησε
μόνο και μόνο για να τιμηθεί
ο νεκρός Άγνωστος Στρατιώτης.

Μα ωστόσο
διαταγές θα ‘πρεπε ίσως να δοθούν
και για μιαν άλλην επιτέλους τελετή που να τιμά
τον Άγνωστο Εργάτη
απ’ τις κοσμοπλημμυρισμένες πολιτείες των ηπείρων.
Κάποιον μέσ’ απ’ τ’ ανθρώπινο το κουρνιαχτό
που τη μορφή του κανένας δεν τη πρόσεξε
που η μυστική του ύπαρξη πέρασε απαρατήρητη
που ποτέ τ’ όνομά του δεν ακούστη καθαρά.
Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ’πρεπε,
για ολονών μας το καλό,
να τιμηθεί με σοβαρή μια τελετή,
μ’ ένα ραδιοφωνικό μήνυμα
«Στον Άγνωστο Εργάτη»
και
με σταμάτημα κάθε δουλειάς από την ανθρωπότητα όλη
πέρα για πέρα στον πλανήτη.

 (1927)



Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Στίχοι,2 - Tίτος Πατρίκιος


Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν η ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…
(Ποιες μάζες;… Μεταξύ μας τώρα
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;…
Το πολύ: μια λύτρωση ατομική -αν όχι ανάδειξη!...)
Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-
όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Εξομολόγηση - Αικατερίνη Τεμπέλη


Τρέφομαι με τηλεοπτικά προγράμματα.

Φορτίζω την καρδιά μου κάθε μέρα.

Οι μπαταρίες πια έγιναν τόσο απαραίτητες, όσο ποτέ δεν υπήρξαν τα οράματα.

Περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας e-mail -η ποίηση είναι εξαιρετικά επώδυνη.

Ξεχνάω συνεχώς το password της συνείδησής μου.

Χρειάζομαι τις καταστροφές οπωσδήποτε. Να θυμάμαι ότι είμαι ζωντανή…

Δοξάζω το πλαστικό και το νίκελ, τα κινητά τηλέφωνα και τους σταρ ανεξαιρέτως.

Δεν φαντάζομαι χρόνο χωρίς καλώδια. Πώς να περάσει μια νύχτα στο σκοτάδι;

Έχω εικονικό σπίτι, εικονικά ζωάκια, εικονικούς φίλους κι εικονικό σεξ. Όλο τον κόσμο σε ένα πληκτρολόγιο.

Θα ‘θελα να ταξιδεύω αλλά είναι τόσο τρομακτικό, να κουβαλάς παντού μόνο τον εαυτό σου.

Δεν θέλω ν’ απαντήσω σ’ άλλες ερωτήσεις. Απαιτώ την τετράγωνη λογική.

Να μην ακούω πια, για τις σκουριές των δακρύων και για τους ιριδισμούς των νυσταγμένων τρένων.

Η γενιά μου είναι κουρασμένη. Από αναλύσεις, εξηγήσεις, ιδεολογίες, επαναστάσεις, ετεροπροσδιορισμούς και μισαλλοδοξίες.

Κουρασμένη απ’ τα ερωτικά τραγούδια, τις φοβίες, τον αριβισμό και τα πυροτεχνήματα.

Δεν ξέρουμε πως καίει η χαρά το νου και πως σπαράζει η ψυχή στην ωραιότητα.

Απ’ όλα τα χρώματα μας άφησαν το γκρίζο, μα ένα κόκκινο στοιχειώνει τα όνειρα μας.

Λένε πως αυτομόλησε ο Θεός αλλά εγώ πιστεύω σε μιαν Έξοδο Κινδύνου.


Πηγή: http://aikaterinitempeli.wordpress.com

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Έλα να παίξουμε...



Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη.)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου.
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου.
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα.)

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα.)

Όλα, και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Το Σκάκι
Μανώλης Αναγνωστάκη



Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Μια εκδοχή...



Φαντάσου έναν κόσμο
που τα λεφτά θα ήταν περιττά
και οι μοίρες των ανθρώπων
δε θα εξαρτιόνταν απ' αυτά.
Θα μπορούσες να περπατάς
χωρίς φόβο νύχτα στους δρόμους
και δεν θα υπήρχε ανάγκη
για κλέφτες και αστυνόμους.
Πώς θα 'ταν άραγε να ζεις
με την φύση σε αρμονία
κι οι ζωγραφιές μικρών παιδιών
ν' απεικόνιζαν τοπία,
ανθισμένα κι όχι κατεστραμμένα
από βομβαρδισμούς,
μόνο να υπήρχε ειρήνη
χωρίς άλλους νεκρούς.
Χωρίς φανατισμό
χωρίς τα πάντα να ‘βγαιναν σε πλειστηριασμό
ο άνθρωπος στον άνθρωπο
να 'δειχνε σεβασμό.
Να μπορούσα στη ζωή μου
να βάλω μια τάξη
να πέρναγα εύκολα
από τη θεωρία στην πράξη.

Μια εκδοχή που λίγοι μάλλον έχουνε σκεφτεί
κι οι πιο πολλοί ποτέ τους δεν έχουνε φανταστεί
Πως θα γινόταν σε όλα αυτά να πεις απλώς ένα… σταμάτα.
Γι' αυτό λοιπόν φωνάζω και ρωτώ: πες μου πώς θα ‘ταν;