Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Πως με κοιτάζει έτσι - Κατερίνα Γώγου


Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μου διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτ...
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

" Απόντες", 1986




Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν...


IV

Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να χουμε μία πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Τάσος Λειβαδίτης
"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας", 1952


Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Persepolis


'Ηθελα να γίνω η δικαιοσύνη, η αγάπη και η οργή του θεού, όλα σε ένα.

--Αύριο θα γίνει διαδήλωση
--Μαμά, μπαμπά! Θέλω να έρθω και γω μαζί σας αύριο!
--Πού?
--Να διαδηλώσω στο δρόμο!
--Είναι πολύ επικίνδυνο. Πυροβολούν ανθρώπους!
--Μα για να πετύχει μια επανάσταση πρέπει να την υποστηρίξει όλος ο λαός.
--Μπορείς να πάρεις μέρος αργότερα.                   
--Ναι! Καλά! Όταν θα χει τελειώσει. Σας  παρακαλώ.
--Στο κρεβάτι σου αμέσως τώρα.
--Μα..

Κάθε βράδυ συζητούσα επί μακρόν με το θεό.
--Θεέ! Μα που είσαι επιτέλους?
Εκείνη, όμως, τη νύχτα δεν ήρθε...


--Εσύ, σταμάτα!
Ήταν το γυναικείο τμήμα των φρουρών της επανάστασης. Η δουλειά τους ήταν να μας επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο.
--Γιατί φοράς παπούτσια πανκ? Δε ντρέπεσαι να φοράς τόσο στενό τζιν? Φόρα σωστά τη μαντίλα σου, πουτανάκι!




--Από τότε που επικράτησε η ισλαμική επανάσταση, δεν έχουμε πια πολιτικούς κρατούμενους!
--Κυρία! Πώς τολμάτε να μας λέτε τέτοια ψέματα?
--Σατράπι! ΑΠΟΒΑΛΛΕΣΑΙ!




--Σήμερα πήγα και βρήκα τη διευθύντρια. Με διαβεβαίωσε ότι δεν σου έκανε αναφορά αυτή τη φορά, αλλά λαμβάνοντας υπ' όψιν το χαρακτήρα σου, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερα να έφευγες από τη χώρα.
--Τι?
                        ...

--Μην ξεχάσεις ποτέ ποια είσαι!
--Όχι, δεν θα το ξεχάσω ποτέ...


Καμιά κραυγή στον κόσμο δεν μπορούσε να απαλύνει τον πόνο και την οργή μου.