Μια εκδοχή...

Φαντάσου έναν κόσμο

που τα λεφτά θα ήταν περιττά

και οι μοίρες των ανθρώπων

δε θα εξαρτιόνταν απ' αυτά.

Θα μπορούσες να περπατάς

χωρίς φόβο νύχτα στους δρόμους

και δεν θα υπήρχε ανάγκη

για κλέφτες και αστυνόμους.

Πώς θα 'ταν άραγε να ζεις

με την φύση σε αρμονία

κι οι ζωγραφιές μικρών παιδιών

ν' απεικόνιζαν τοπία,

ανθισμένα κι όχι κατεστραμμένα

από βομβαρδισμούς,

μόνο να υπήρχε ειρήνη

χωρίς άλλους νεκρούς.

Χωρίς φανατισμό

χωρίς τα πάντα να ‘βγαιναν σε πλειστηριασμό

ο άνθρωπος στον άνθρωπο

να 'δειχνε σεβασμό.

Να μπορούσα στη ζωή μου

να βάλω μια τάξη

να πέρναγα εύκολα

από τη θεωρία στην πράξη.

Μια εκδοχή που λίγοι μάλλον έχουνε σκεφτεί

κι οι πιο πολλοί ποτέ τους δεν έχουνε φανταστεί

Πως θα γινόταν σε όλα αυτά να πεις απλώς ένα… σταμάτα.

Γι' αυτό λοιπόν φωνάζω και ρωτώ: πες μου πώς θα ‘ταν;