Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Οδηγία στους ανωτέρους - Μπέρτολτ Μπρεχτ


Τη μέρα που ο άγνωστος νεκρός στρατιώτης
με τιμητικές θάφτηκε ομοβροντίες,
την ίδιαν ώρα του καταμεσήμερου,
απ’ το Λονδίνο κι ως τη Σιγγαπούρη,
ανάμεσα δώδεκα και δύο και δώδεκα και τέσσερα,
για δύο λεπτά ολόκληρα, κάθε δουλειά σταμάτησε
μόνο και μόνο για να τιμηθεί
ο νεκρός Άγνωστος Στρατιώτης.

Μα ωστόσο
διαταγές θα ‘πρεπε ίσως να δοθούν
και για μιαν άλλην επιτέλους τελετή που να τιμά
τον Άγνωστο Εργάτη
απ’ τις κοσμοπλημμυρισμένες πολιτείες των ηπείρων.
Κάποιον μέσ’ απ’ τ’ ανθρώπινο το κουρνιαχτό
που τη μορφή του κανένας δεν τη πρόσεξε
που η μυστική του ύπαρξη πέρασε απαρατήρητη
που ποτέ τ’ όνομά του δεν ακούστη καθαρά.
Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ’πρεπε,
για ολονών μας το καλό,
να τιμηθεί με σοβαρή μια τελετή,
μ’ ένα ραδιοφωνικό μήνυμα
«Στον Άγνωστο Εργάτη»
και
με σταμάτημα κάθε δουλειάς από την ανθρωπότητα όλη
πέρα για πέρα στον πλανήτη.

 (1927)



Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Στίχοι,2 - Tίτος Πατρίκιος


Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν η ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…
(Ποιες μάζες;… Μεταξύ μας τώρα
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;…
Το πολύ: μια λύτρωση ατομική -αν όχι ανάδειξη!...)
Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-
όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Εξομολόγηση - Αικατερίνη Τεμπέλη


Τρέφομαι με τηλεοπτικά προγράμματα.

Φορτίζω την καρδιά μου κάθε μέρα.

Οι μπαταρίες πια έγιναν τόσο απαραίτητες, όσο ποτέ δεν υπήρξαν τα οράματα.

Περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας e-mail -η ποίηση είναι εξαιρετικά επώδυνη.

Ξεχνάω συνεχώς το password της συνείδησής μου.

Χρειάζομαι τις καταστροφές οπωσδήποτε. Να θυμάμαι ότι είμαι ζωντανή…

Δοξάζω το πλαστικό και το νίκελ, τα κινητά τηλέφωνα και τους σταρ ανεξαιρέτως.

Δεν φαντάζομαι χρόνο χωρίς καλώδια. Πώς να περάσει μια νύχτα στο σκοτάδι;

Έχω εικονικό σπίτι, εικονικά ζωάκια, εικονικούς φίλους κι εικονικό σεξ. Όλο τον κόσμο σε ένα πληκτρολόγιο.

Θα ‘θελα να ταξιδεύω αλλά είναι τόσο τρομακτικό, να κουβαλάς παντού μόνο τον εαυτό σου.

Δεν θέλω ν’ απαντήσω σ’ άλλες ερωτήσεις. Απαιτώ την τετράγωνη λογική.

Να μην ακούω πια, για τις σκουριές των δακρύων και για τους ιριδισμούς των νυσταγμένων τρένων.

Η γενιά μου είναι κουρασμένη. Από αναλύσεις, εξηγήσεις, ιδεολογίες, επαναστάσεις, ετεροπροσδιορισμούς και μισαλλοδοξίες.

Κουρασμένη απ’ τα ερωτικά τραγούδια, τις φοβίες, τον αριβισμό και τα πυροτεχνήματα.

Δεν ξέρουμε πως καίει η χαρά το νου και πως σπαράζει η ψυχή στην ωραιότητα.

Απ’ όλα τα χρώματα μας άφησαν το γκρίζο, μα ένα κόκκινο στοιχειώνει τα όνειρα μας.

Λένε πως αυτομόλησε ο Θεός αλλά εγώ πιστεύω σε μιαν Έξοδο Κινδύνου.


Πηγή: http://aikaterinitempeli.wordpress.com