Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι

Άτιτλα ποιήματα του Γιάννη Αγγελάκα απο τη συλλογή:

“Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι”, 1995

Όλη μέρα εδώ

Γεμίζω αδειάζω τασάκια

Γεμίζω αδειάζω κουράγιο

Γεμίζω αδειάζω έρωτα

Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει

Πάνω από τα όρια του

Διαφορετικά ξεχειλίζει

Λερώνει

Σε βάζει σε μπελάδες

~~~

Ήρθαν τα τριαντάφυλλα κι οι πρόσχαρες μέρες

Οι πόρτες δεν τρίζουν κι αδίκως οι λεπίδες προσμένουν ακόνισμα

Το μαύρο πλάι στο κόκκινο δίχως δεύτερες σκέψεις

       αρμονία μοναχά τίποτ’ άλλο

Οι φλόγες το κακό σπέρμα κι η οδύνη εγκλείστηκαν διά παντός

       σε στοιχειωμένους καταψύκτες

Η μέρα ευλογεί τη νύχτα και κείνη μπρος της υποκλίνεται

      εξαγνισμένη

Ήρθαν τα τριαντάφυλλα κι οι πρόσχαρες μέρες

Ηδονικά οι λεπτοδείκτες ολιγωρούν εντός μας

Μονάχα οι άγιοι φτιάχνουν ουρές έξω απ’ τα φαρμακεία

Υπνοστεντόν-Ταβόρ-Υπνοστεντόν

Τώρα φλυαρούν για το δικαίωμα στον ύπνο

~~~

Τα περιστέρια πάνω στα ετοιμόρροπα περβάζια

Δε φαίνονται να νοιάζονται

Για βασιλιάδες αυλικούς και κουρελιάρηδες

Είμαι με τα περιστέρια

Κι αν η Αφρική ειν’ όπως λεν

Ένα καζάνι που βράζει

Προτιμώ να πνιγώ στην κόκκινη σταγόνα απόγνωσης

Που στέλνει ο αέρας

Μέσα από τις φυλακές γυναικών

Ίσια από τα στήθη της Λευκοθέας

~~~

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

δίχως εμφανείς λόγους

Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν

δίχως ουρές και ίχνη

Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση

δίχως να καυχιέται γι’ αυτό

δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί

για πάντα να μη καυχιέται γι’ αυτό

~~~

Συμβαίνει με τους κακομαθημένους κομήτες

Δεν μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους

Δεν μπορούν να θυμηθούν την τροχιά τους

Βρίσκονται πάντα εκεί που δεν πρέπει

Με τις αστείες ουρές τους

Αναστατώνουν το νόμιμο σύμπαν

~~~

Αν είχαμε το νερό τον αέρα

Τις σωστές ατμοσφαιρικές συνθήκες

Εγώ κι οι φίλοι μου

Θα ‘μασταν ένα μπουκέτο ιδρωμένα τριαντάφυλλα

Αθάνατα

Με το άρωμα μας προκλητικό και τσαμπουκαλίδικο

Θα σπάγαμε τις μύτες των μέτριων καιρών

Θα ‘μασταν το πριν το τώρα και το μετά

Η ολόχρυση κι ανυπόμονη αιωνιότητα

~~~

Η νύχτα που διαρκεί με βασανίζει

Σφίγγει την καρδιά μου μ’ ολόμαυρες κορδέλες

Κι αυτή που δε θυμάται που ανήκει

Μόλις που προλαβαίνει να λευτερωθεί

                                      αν θυμηθεί

~~~

Έι σεις καταραμένα βατράχια

Βγάλτε για λίγο το σκασμό σας εκεί πάνω

Είμαστε δέκα φιλαράκια θαμμένα εδώ πέρα

Δυο μέτρα κάτω απ’ το ελαφρύ σας χώμα

Περιμένοντας

Πως και πώς να πεθάνουμε

~~~

ΟΛΟΙ ΒΡΗΚΑΝΕ ΛΥΣΗ  ΣΤΟΠ  ΤΡΩΝΕ ΗΣΥΧΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΗΣΥΧΟΙ  ΣΤΟΠ  ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΑΜΑΝΕ ΗΣΥΧΟΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΥΡΙΣΤΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΝΑ ΑΝΕΧΤΕΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΤΟΥΣ ΣΠΕΡΜΑ  ΣΤΟΠ

~~~

Συγνώμη που οι λέξεις ήταν λέξεις

και δεν ήταν σφαίρες

κραυγές γλάρων

ή παιδικές μελωδίες