Η
Κατερίνα Γώγου, δεν είναι μια περίπτωση από εκείνες που βολεύονται εύκολα στη
συνείδηση όλων μας.
Είναι
από αυτούς που αμαρτάνουν και δε ζητάνε άφεση παρά μόνο από την ψυχή τους.
Είναι
από εκείνα τα σκαριά που μένουν αταξίδευτα κι ας ταξιδεύουν τον κόσμο.
Και
για ν’ αρχίσω αυτή την ιστορία: ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο. Κι
έκανε ένα μακρύ ταξίδι, ίσαμε τον θάνατο…
Στέκει
απέναντι μου αμίλητη.
Επιφυλακτική:
Λοιπόν, τι θες; Μια συνέντευξη για κατανάλωση; Θες να γίνω βορά σε διαθέσεις
που μισώ;
Επιθετική:
Δημοσιογράφος; Είναι βέβαιη ότι θέλεις μια συνέντευξη με τη Γώγου;
Περήφανη:
Και τι δηλαδή; Θαρρείς πως εδώ που βρίσκομαι χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, δεν έχω το κουράγιο
να πω την αλήθεια;
Απολογητική:
Μη και σε κουράζω, με τα δικά μου; Είδα, είπα κι έκανα πολλά.
Εξομολογητική:
Με φώναζε ο πατέρας στο καφενείο και μου ‘λεγε απειλητικά: «Φύγε κι έλα πίσω σε
μια ώρα να σε δείρω». Κι έφευγα. Κι έτρεμα. Και παρακαλούσα το Θεό να περάσει
γρήγορα εκείνη η μια ώρα. Τυραννιόμουν σαν μικρός Χριστός κι έλεγα: πότε θα
‘ρθει η ώρα να με δείρει, να λυτρωθώ! Στο τέλος αποζητούσα την τιμωρία ως
λύτρωση…
Λυτρωμένη: Έμεινα
δύο χρόνια στη σιωπή. Δεμένη σ’ ένα κρεβάτι τρέλας και μοναξιάς. Σώπασα.
Έκλαψα. Έπιασα πάτο, μωρέ, και είμαι εδώ μπροστά σου! Ζαλίζομαι ακόμη με το
πρώτο ουίσκι. Τα χάπια, που μου ‘δωσαν οι γιατροί είναι, λένε, βαριά. Δε κυλάω,
αλλά και δεν μπορώ ακόμη να σταθώ στον ανήφορο. Κι είναι ανήφορος αδελφέ!
Ανήφορος! Αλλά, κοίτα με! Είναι τέσσερις μήνες, που καθάρισα με το νοσοκομείο,
με τα γιατρικά. Πριν λίγες μέρες πήγα να πιάσω δουλειά στο «Ρόδον». Στη μέση
της πρόβας ίδρωνα. Δε μπορούσα να σταθώ.
Σταθερή:
Το βιογραφικό μου είναι μικρό και γνωστό: Γεννήθηκε στην Αθήνα. Δουλεύει από 5
χρονών σε παιδικούς θιάσους. Δεκάδες ταινίες με τη Φίνος-Φιλμ. Επιθεώρηση στη λεωφόρο
Αλεξάνδρας και αρχαία τραγωδία με τον Κάρολο Κουν. Δύο βραβεία ερμηνείας στη
Θεσσαλονίκη. Έξι ποιητικές συλλογές. Πάνω από 50 εκδόσεις.
Σαφής:
«Κι ανυπόδητη κι άρρωστη γύρναγα. Κρύωνα. Κι όπου έστρεψα όξος και πρέζα και
χολή».
Άπελπις:… Η
μάνα, ολομόναχη σε γηροκομείο. Το παιδί το «κρατάνε» στα Εξάρχεια κι εγώ τις
νύχτες σηκώνομαι και γράφω στίχους σαν να ‘ναι μόνο αυτή η γλώσσα που ξέρω να
μιλώ…
Πικραμένη:
«Με λένε – τ’ όνομα μου βγαίνει από τ’ όνομα του μεγαλύτερου κινδυνευτή της
πατρίδας μου – με λένε Οδύσσεια.»
Τρόμος
«Καταμεσίς
της θάλασσας, χωρίς σκαρί, χωρίς συντρόφους και πανιά, στ’ απόκρημνα νερά,
χωρίς, σ’ εμένα γυρισμό, μόνο να ταξιδεύω». (Από τη νέα δουλειά της Κατερίνας
Γώγου).
Μου
το δίνει γραμμένο σ’ ένα λευκό χαρτί. Έξι η ώρα απογευματινή. Ζαλισμένη από τα
φάρμακα. Η φωνή της αργή, σαν κορδέλα γραφομηχανής. Τα ίχνη του τρόμου σβησμένα
με μπλάνκο πάνω στα μάτια της.
Να
σου πω για τους καταραμένους ποιητές.
Σκεφτήκατε ποτέ πόσοι πολύ έχουν πεθάνει τρελοί, μόνοι, ξοφλημένοι, με μια
σύριγγα στις φλέβες, κι όμως τόσο ωραίοι, τόσο μεγάλοι;
Να
σου πω για την ηρωίνη και τους
εμπόρους, που κατέκλυσαν τη ζωή μας. Μπήκαν στα σπίτια μας. Είναι παντού!
Για
τις φυλακές που κλείνουν κάτι ψυχές
λεύτερες.
Για
το ροκ που αντιστέκεται και την παραπληροφόρηση που τσακίζει.
Για
τις ηλίθιες ταινίες και την κατρακύλα στο Φεστιβάλ
Θεσσαλονίκης. Η πιο ανόητη ταινία κοστίζει 50.000.000 και κάτι καινούριοι
σαν τον Γιώργο Κορδέλα πασχίζουν να κάνουν σινεμά με τις σάρκες της ψυχής τους…
Να
σου πω για το βιβλίο, που ετοιμάζω
με τον Θανάση τον Καστανιώτη. Να βγω να μιλήσω για όσα έζησα στα δύο χρόνια της
σιωπής.
Εγώ!
Στον φόβο μπαίνω μέσα.
Όταν
φοβάσαι, δε κρύβεσαι…
Το
βιβλίο μου θα ’ναι μια ποιητική βιογραφία. Από μόνη της η ζωή μου είναι έτσι…
Κι
έτσι γράφουν αυτοί, που πρόκειται να… πεθάνουν. Το σωματικό θάνατο τον έχω
βιώσει. Για τον θάνατο της ψυχής μου μιλώ…
Κι
ως τότε, αλλάζω, ψάχνω, μαθαίνω. Ζητάω ακόμη της Ισότητα, την Αδελφότητα, την
Αλληλεγγύη, την Ελευθερία.
Με
τι; Η γλώσσα μας, ένα από τα ομορφότερα δώρα ανθρώπου σε άνθρωπο, καταλύθηκε. Έγινε
ένα τρομώδες μοναχικό παραλήρημα. Οι λέξεις και οι έννοιες αποκωδικοποιήθηκαν. Η
μαγεία των αριθμών μετατράπηκε σε: πόσα;
-Δεν υπάρχει τίποτε για στήριγμα
Δεν
είμαι σοφή. Ούτε φιλόσοφος, ούτε διανοούμενη. Από εμπειρική γνώση πιστεύω, πως
σε κάθε άνθρωπο μένει – με ό,τι όνομα του δίνουν - ένας Χριστός. Για μένα Θεός
είναι η Αλήθεια!
Επανάσταση
-Και βρήκες την αλήθεια, που γύρεψες
στο Κίνημα, ή στέκεις σήμερα εδώ, μπροστά μου, μια Επαναστάτρια χωρίς αιτία;
Απ’
όσο μπορώ να θυμάμαι πάντα τα ίδια πίστευα για ό,τι έλεγα και για ό,τι έβλεπα. Και
πάντα με τις λέξεις: βλάκα ή αναρχοτρομοκράτισσα με λιθοβολούσαν. Ύστερα από χρόνια
τροτσκιστικής και μπερδεμένης αναρχοκουμουνιστικής ακαμψίας, όπως ήταν φυσικό
έσπασα! Πέρασα σ’ ένα με δύναμη συναισθηματικό άναρχο Χριστιανισμό, που θα τον
υπερασπιστώ με όλες μου τις δυνάμεις.
Τη
λένε Οδύσσεια. Παλεύει να γυρίσει…
Η Κατερίνα
Γώγου. Ένα χάρτινο καραβάκι, που ταξιδεύει σε πείσμα όλων. Κουνήστε του το χέρι…
Συνέντευξη
στην Ελένη Σπανοπούλου
 |
| Πηγή: www.black-tracker.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου