Η
πίκρα στο στόμα το πρωί
Δεν
έχει να κάνει με τσιγάρα
Και
χθεσινοβραδινά μεθύσια
Χρόνος
προδομένος είναι
Που
αργά και σταθερά
Μου
σφίγγει το λαρύγγι
Τ'
αδέσποτα σκυλιά κείτονται ψόφια
Πάνω
στο λεπτό παγωμένο δέρμα της λίμνης
Ονειρεύονται
τη θάλασσα
Κι
ευτυχώς ευτυχώς ευτυχώς
Κανείς
πια δεν μπορεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου