Κατερίνα Γώγου - Το ξύλινο παλτό 1982 (Αποσπάσματα)

“Κοιτώντας τα πόδια μου

που βγάζουνε ρίζες

ξέρει πως πιο πολύ από όλα τα δέντρα σιχαίνομαι

γιατί είναι ακίνητα”

---

“οι μπάτσοι με πολιτικά

μπλοκάρανε τα νούμερα

οι μπάτσοι με πολιτικά

καλούν το νούμερο μου

οι φίλοι μου τώρα θα ‘χουν όλοι κρεμαστεί

στα μακριά καλώδια του

κανείς δεν απαντάει

ο ντίλερ καρφώνει τη σύριγγα στον αυτόματο τηλεφωνητή

σφίγγω το λουρί στο μπράτσο μου

…«στον επόμενο τόνο»…”

---

“Άσπρη είναι η άρια φυλή

η σιωπή

τα λευκά κελιά

το ψύχος

το χιόνι

οι άσπρες μπλούζες των γιατρών

τα νεκροσέντονα

η ηρωίνη.

Αυτά λίγο πρόχειρα

Για την αποκατάσταση του μαύρου.”

---

“Η μνήμη των πουλιών είναι η διάταξη των άστρων

Η μνήμη των ανθρώπων είν’ τα ταξίδια των πουλιών

Και οι πάσσαλοι -ταξίδια κοπαδιών-

Που τους κρατάνε κάτω…”

---

“Τώρα από δω

αλλάζω λαλιά

κώδικα και νοηματική

κανένας βολεμένος κανένας αδρανής

δε θα συνουσιάζεται μαζί μου.

Κανείς δε θα ταυτίζεται.

Κανένας δε θα κρύβεται

πίσω απ’ τα συμπονετικά του αισθήματα

κατανόησης

για την τρέλα του «άλλου».

Θάνατος στις τέχνες και στα γράμματα

που παίρνουν το ρόλο της ζωής.

Σας έμαθα τώρα σας ξέρω καλά.”

---

“Κόβουν εδώ πίσω με κοφτερές δαγκωνιές

την τελευταία μου κοινωνική άμυνα

αυτό που οι άνθρωποι συνήθιζαν να ονοματίζουν μυαλό μου

γι αυτό τώρα εμένα που με βλέπετε, δεν τρώω, δεν κλαίω, δεν φοβάμαι, δεν βλέπω, δεν μιλώ, δεν εκκενώνω, δεν αντιστέκομαι,

είμαι αυτάρκης και λεία των νεκρών φωσφορίζουσα

θα προχωρήσω.“

---

“Έζησα πολλούς ανούσιους θανάτους φτάνοντας στον υπέρτατο εξαγνισμό τις νύχτες. Και ειδικότερα εκείνη ακριβώς την ώρα όπου οι σκύλοι γίνονται λύκοι, λαμβάνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σαν τάξεις. Γκρίζοι ή άσπροι.

Θα μπορούσε κανείς να πει αργότερα πως αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μου ή ότι πληρώθηκα να τα γράψω με σκοτεινό και απώτερο σκοπό να τρομοκρατήσω τον αποχαυνωτικό εγωιστικό ύπνο των ανθρώπων, ιδίως κατά τας μεσημβρινάς ώρας Ιουνίου Ιουλίου Αυγούστου.

Όμως παρακαλώ, παρακαλώ πολύ να με πιστέψετε, γιατί δεν υπάρχει εξευτελιστικότερος θάνατος από το να μη σε πιστεύουνε αυτοί που εσύ πιστεύεις.”