Φ. Νίτσε – Ποιήματα

ΣΥΝΕΣΗ

Σε τούτη την περιοχή κανείς δε ταξιδεύει με ασφάλεια:

κι αν είσαι μυαλωμένος πρόσεχε διπλά!

Σε σαγηνεύουν και σε αγαπούν μέχρι

να σε κατασπαράξουν.

Είναι φανατικοί: γι αυτό μυαλό δεν έχουν!

Ο ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Α. – Στέκει και αφουγκράζεται: τι τον έκανε να

       σαστίσει;

       Τι άκουσε να αντηχεί στ’ αυτιά του;

       Τι ήταν αυτό που τον έκανε να τα χάσει;

Β. – Σαν όλους που κάποτε φόρεσαν αλυσίδες

       έτσι κι αυτός ακούει παντού τον θόρυβό τους.

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΠΟΙΗΤΗ

Δώστε μου κόλλα και γρήγορα

θα βρω εγώ τα ξύλα να κολλήσω.

Να δώσεις νόημα σε τέσσερις ανόητες ρίμες:

αυτό είναι αρκετό, περήφανο για να σε κάνει!

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω

έμαθα να βρίσκω.

Από τότε που ένας άνεμος μου εναντιώθηκε

ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.

ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ

Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά!

Εκεί κάτω είναι η πηγή!

Άσε τους σκοταδιστές να ωρύονται:

«Κάτω υπάρχει μονάχα η Κόλαση!».

ΗΡΑΚΛΕΙΤΙΣΜΟΣ

Μονάχα η μάχη

γεννάει στη Γη την ευτυχία

και για να δημιουργηθεί η φιλία

χρειάζεται του μπαρουτιού η κάπνα!

Και οι φίλοι γίνονται σε τρεις μονάχα

περιπτώσεις:

όταν είναι αδέρφια στη δυστυχία

όταν είναι ίσοι μπροστά στους εχθρούς

όταν είναι ελεύθεροι μπροστά στον θάνατο!

Ο ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ

Η μισή ζωή σου πέρασε

ο δείκτης προχωράει, η ψυχή αναρριγεί!

Πολύ καιρό γυρνάει και ψάχνει

και δε βρίσκει – κι αργοπορεί εδώ;

Η μισή ζωή σου πέρασε

και κάθε ώρα της ήταν πόνος και πλάνη!

Τι ψάχνεις τώρα; Γιατί;

Αυτό ακριβώς ψάχνω – το γιατί!

ΔΙΧΩΣ ΦΘΟΝΟ

Ναι, η ματιά του φθόνο δεν έχει

γι αυτό και τον τιμάτε.

Καθόλου δεν τον νοιάζουν οι τιμές σας.

Έχει το αετίσιο μάτι για το μακρινό

δε βλέπει εσάς, βλέπει μονάχα άστρα, άστρα!

Η ΠΕΝΝΑ ΓΡΑΤΣΟΥΝΑΕΙ

Η πέννα γρατσουνάει: τι κόλαση!

Είμαι καταδικασμένος να γρατσουνάω;

Γρήγορα τη βουτάω στο μελάνι

γράφω με ποταμούς μελάνι.

Πως κυλάει τώρα, τόσο πυκνό, τόσο πλατύ!

Πως πετυχαίνει καθετί που δοκιμάζω!

Μόνο που δε διαβάζεται η γραφή –

μα τι με νοιάζει; Και ποιος διαβάζει αυτά που γράφω;

Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.

Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!

Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.

Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.

Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!

Μ’  αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας

να χάνομαι για λίγο

να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά

και να στοχάζομαι

να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά

πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Μη φουσκώνεις: γιατί αλλιώς

το παραμικρό τσίμπημα θα σε κάνει να σκάσεις.