Τα πάντα ανέχεσαι… άμοιρε γείτονα

Όταν χορταίνουν οι ποιητάδες

αλλάζουν ρότα κι όλες οι αράδες που ξεφουρνίζανε

(κάποιοι βαθαίνουν στον μικρό τους εαυτό)

Όταν σωπαίνουν τραγουδιστάδες

σιχαίνομαι όλες τις Έλλάδες που εσύ φαντάστηκες

(μα τι να κάνω πια δε μπορώ)

Όταν γεμίζουνε οι φυλλάδες

κρύβεται πίσω απ’ τις συστάδες, ψέμα με υπόσταση

(κι όνειρα σκοτώνονται άπιαστα)

Όταν ακούς στα ραδιόφωνα

δικαστές που έχουν μικρόφωνα, φώναξε “ΕΝΟΧΟΣ”!

(μπροστά στις βρώμικες φωνές)

έτσι χαλιούνται για όσα σκάρωσαν

και ξενερώνουν που δε σε σταυρώσαν· χάνεται ο έλεγχος

(μ’ ακόμα φταις)

Όταν φοβάσαι το αφεντικό σου,

ξέρεις ποιο είναι το μερτικό σου, γι’ αυτό μη βιάζεσαι

(είσαι σαν όλα τ’ άβουλα σώματα)

Όταν του διάολου δεις το χέρι,

κάπου προσεύχονται καλογέροι, μόνο για πάρτη τους

(με δανεικές προσευχές)

Κι όταν μιλάνε οι δεσποτάδες,

σκάβουν στη κόλαση χαραμάδες, βγάζουν το άχτι τους

(γεννιούνται μόνο ένοχες)

Όταν μιλάς για λευτεριά,

κοίτα και λίγο απ’ τη μεριά, εδώ που βρίσκεσαι

(η σκέψη για ελευθερία είναι ανθός)

Μπορεί να σου ‘βγαλαν τις χειροπέδες,

όμως σου κρέμασαν τρεις τενεκέδες κι ούτε που θίγεσαι

(η ελευθερία όμως, είναι καρπός)

Κι όταν θα μοιάζεις με τάφου πλάκα

να μη σ’ ακούσω ποτέ μαλάκα να μου κλαίγεσαι

(κι αναρωτιέμαι πως θα σε γλίτωνα)

Γιατί καυχιέσαι ότι έχεις τρόπο

να επιβιώνεις σ’ αυτόν τον τόπο

τα πάντα ανέχεσαι… άμοιρε γείτονα