Νικόλας Άσιμος (Για το καθημερινό χαμαλίκι)

Ωρε τι θα μπόραγα να κάνω αν δεν ήτανε το καθημερινό χαμαλίκι.

Θα μπορούσα να ‘χα πράξει αλλιώς και να μην υπήρχε το χαμαλίκι. Αλλά το ξέρω τότε δε θα μπορούσα τίποτα να κάνω.  

Γιατί δε θα ‘μουνα εγώ.

Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους κάλπικους φονιάδες.

Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους φοιτητές, τους κώλους και τους χέστες.

Γιατί θα ήμουνα και ‘γω σαν τους αριστερούς, σαν τους “αναρχικούς” και τα πρεζόνια.

Γιατί θα ρούφαγα ακόμα από τη μαμά και το μπαμπά.

Γιατί θα ρούφαγα τους γύρω.

Γιατί στα λόγια θα ‘μουνα ο πρώτος του χωριού ο γκράντεπαναστάτης.

Γιατί θα ήμουν σαν και σένα πούστη.

Γιατί θα ήμουν σαν και σένα φεμινίστρια κουφάλα.

Γιατί θα τα ‘θελα όλα και ‘γω δικά μου.

Γιατί θα μ’ ενδιέφερε να μη μου πέσει η μύτη.

Γιατί θα φόραγα και ‘γω το προσωπείο.

Γιατί θε να ‘χα το ‘να πόδι εδώ και τ’ άλλο απ’ την άλλη.

Γιατί στο πρώτο ζόρι θα ‘χα να καταφύγω σ’ αυτούς που μου ‘ναι ξένοι και δικοί.

Γιατί θα ήμουν κόσμος, κόσμος μες στον κοσμάκη.

Γιατί δε θα ‘μουνα εγώ.

Το προτιμώ το χαμαλίκι.

Αλλά δε τη μπορώ τη μέθοδο. Δεν την αντέχω.

Η μέθοδος του προτιμότερου όταν την εφαρμόζω με σκοτώνει.

Ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί. Μου ‘ρθε κάποτε η φράση στο κεφάλι. 

Ρώτησα τι σημαίνει.

“Πατέρα, πατέρα, γιατί μ’ εγκαταλείπεις”. 

Κι αυτό ήταν ηλίθιο, όπως το χαμαλίκι.

Χειρότερο απ’ αυτό.

Νάχα τη δύναμη να πω ξανά το “δε μου επιτρέπεται να θέλω”.

Απο το ανέκδοτο βιβλίο "Αναζητώντας κροκανθρώπους"