Μια Διαπίστωση

Μια θητεία είναι η ζωή

που ζούμε σου λέω στην ουσία

ίδιος είναι ο κάθε ρόλος

μόνο που αλλάζει ονομασία,

με μισθωτή αγγαρεία μου μοιάζει

αυτό που εσύ το λες δουλειά,

θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις στο λούκι

κι ας μην το θες πραγματικά.

Μα είναι τα πράγματα έτσι φτιαγμένα

δε μπορείς να κάνεις αλλιώς

και πάντα περιμένεις στην σειρά σου

πότε θα γίνεις παλιός,

μα αν δεν έχεις το κατάλληλο το μέσο

την σωστή μετάθεση για να πάρεις

θα μείνεις για πάντα ένας νέος

και πάντα θα τρέχεις μα ποτέ δεν θα φτάνεις.

Μέχρι τη στιγμή που θα καταλάβεις

πως δεν είσαι αυτός που θα 'θελες να ήσουν

αντιρρήσεις δεν επιτρέπονται

στο πειθαρχείο μπορεί να σε κλείσουν.

Μη συνεχίζεις άλλο πηγαίνεις για στέρηση εξόδου

στρατιωτάκια πανομοιότυπα στο όνομα της προόδου.

Δε θα μιλήσω για την εξαίρεση

παρά μονάχα για τον κανόνα

μοιάζει ο κόσμος αυτός που ζούμε

με έναν οργανωμένο στρατώνα.

Μόνο που υπάρχει μία αλήθεια

τόσο απλή όσο και σκληρή

απ' τη ζωή βλέπεις κανείς

δεν μπορεί να πάρει αναβολή.

Στεκόμαστε όλοι προσοχή

χωρίς να ξέρουμε γιατί

λίγοι γλιτώνουνε το χακί

και άλλοι το 'χουνε μέσα τους μια ζωή!

Κι αυτοί που ξέφυγαν

πάντοτε θα πληρώνουνε κάποιο τίμημα

άλλοι στην απομόνωση,

άλλοι τρελοί, δεν τίθεται ζήτημα.

Κι έτσι λοιπόν κυλάνε οι μέρες

χωρίς καμιά αλλαγή

οι μέρες γίνονται μήνες,

οι μήνες χρόνια, μια ολόκληρη ζωή.

Κοίτα πως πέρασαν, λες,

μοιάζουν σαν να 'τανε χτες, χρόνια χαμένα

που 'ναι τα όνειρα πες

σίγουρα όμως δεν είναι εκπληρωμένα.

Εγκλωβισμένοι σε μια πόλη

που όλοι είναι βολεμένοι, τι απομένει

πες μου πώς να γνωριστούνε

πέντε εκατομμύρια ξένοι

συνωστισμένοι, σαν νεοσύλλεκτοι

που δεν ξέρουν τι τους περιμένει,

στ' αλήθεια λοιπόν πες μου τι συμβαίνει.

Μήπως πρέπει να συμβιβαστώ

και να μην μιλήσω, άδεια να ζητήσω

ή να τ' αφήσω όλα πίσω

ποτέ να μην γυρίσω και να λιποτακτήσω.

Το ξέρω υπάρχουν και αυτοί

που τα 'χουν καταφέρει με κόπο και αγώνα

μα δεν αναφέρομαι στην εξαίρεση

παρά μόνο στον κανόνα.